Vandmiddag komt het boek van Corrie ten Boom, 'Onbegrijpelijke liefde' binnen bij BoekieMet.
‘Ik leef in een wereld waarin oorlogen worden gevoerd, waar hopeloosheid, wreedheid en angst de boventoon voeren. Precies waar bevind ik mij? Ik ben op een wereld die God zo liefhad “dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat een ieder die in Hem gelooft, niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft”. Ik ben op een aarde waarop Hij spoedig zal terugkomen. Hij, Die heeft beloofd: “Zie Ik maak alle dingen nieuwe”. Er komt een dag dat de aarde “vol zal zijn van de kennis van de heerlijkheid van de HEERE, zoals de wateren de zeebodem bedekken”. Waar bevind ik mij precies? Nu al, op dit ogenblik, ben ik in Hem. En onder mij zijn Zijn eeuwige armen.’- Corrie ten Boom
Zo eindigt Corrie ten Boom het laatste verhaal dat zij in dit bijzonder boekje vertelt.
Wanneer ik aan Corrie denk, denk ik aan een warm en liefdevol mens. Iemand met een oneindige liefde voor haar medemens.
Een echte doener. Onafhankelijk, oprecht en krachtig. En natuurlijk… haar koffertje. Gevuld met talloze levenslessen.
Corrie ten Boom werd een geloofsheldin voor velen dankzij haar krachtige boodschap over Gods vergevende liefde.
Na de oorlog reist Corrie de wereld rond om haar verhaal van vergeving te delen.
Eén land blijft ze echter vermijden: Duitsland. Voor haar is dit een plek vol pijnlijke herinneringen die ze liever ontwijkt.
Maar dan ontvangt ze een uitnodiging om te spreken in een klein kerkje in Duitsland.
Ze besluit te gaan, ondanks haar aarzeling.
Terwijl ze daar is, komt ze oog in oog te staan met een man die ze nooit had verwacht tegen te komen: een voormalige bewaker van Ravensbrück, het concentratiekamp waar ze zelf gevangene was.
De man benadert haar en zegt: “Ik ben u dankbaar voor uw boodschap, Fräulein. Het is onvoorstelbaar te bedenken dat, zoals u zegt, mijn zonden zijn weggenomen.”
Tot haar verbijstering vraagt hij haar vervolgens om vergeving voor alles wat hij haar heeft aangedaan. Hij steekt zijn hand naar haar uit, maar Corrie aarzelt. Kan ze dit echt doen?
In stilte bidt ze: “Jezus, ik kan hem niet vergeven. Geef mij uw vergevingsgezindheid.”
Dan gebeurt er iets bijzonders. Ze neemt zijn hand en ervaart een overweldigend gevoel. Later beschrijft ze het moment: “Het was alsof Gods liefde door mijn arm stroomde, via mijn hand naar hem toe. Mijn hart vulde zich met een ongekende liefde voor deze man. Als Jezus ons opdraagt onze vijanden lief te hebben, geeft Hij ons met dat gebod ook de liefde die daarvoor nodig is.”
Corrie ontdekte dat waar menselijke liefde ophoudt, Gods liefde verder gaat. Later vond ze ook de kracht om haar verrader, Jan Vogel, te vergeven.
'Vergeving is de sleutel die de deur van wrok en de handboeien van haat opent . Het is een kracht die de ketenen van bitterheid en de boeien van egoïsme verbreekt.' -Corrie ten Boom
Ik kwam er pasgeleden achter dat Corrie ten Boom haar laatste jaren in Californië doorbracht, de staat waar ik zelf ben geboren. Een onverwachte, maar toch passende plek voor een vrouw die wereldwijd zoveel mensen heeft geraakt.
In 1976 vroeg Corrie ten Boom aan Pam Rosewell Moore om haar te vergezellen. Dit gebeurde in een tijd dat haar boodschap van hoop en vergeving, mede door het boek en de film The Hiding Place (vertaald als De schuilplaats) wereldwijd bekend was geworden.
Hoewel ze uitnodigingen kreeg vanuit de hele wereld, reisde Corrie op dat moment vooral binnen de Verenigde Staten. Ze was toen 84 jaar oud. In 1977 besloot Corrie samen met Pam te verhuizen naar Orange County, Zuid-Californië. Pam, een vrouw uit Engeland, had in 1966 haar thuisland verlaten om als vrijwilliger in Kenia te werken. In Nairobi was ze secretaresse van de aartsbisschop van Oost-Afrika. In 1968 raakte ze in Nederland betrokken bij het werk Anne van der Bijl, auteur van Gods Smokkelaar. Internationaal beter bekend als Brother Andrew.
De laatste vijf jaren van Corrie’s leven, in Californië, waren vijf stille jaren. Door meerdere beroertes verloor ze haar spraakvermogen en communiceerde ze vooral met haar ogen of, soms, een enkel woord. Ondanks haar fysieke beperkingen maakte ze diepe indruk op mensen met haar kalme en vredige aanwezigheid. Pam Rosewell Moore zorgde met toewijding voor haar, samen met een team van verpleegkundigen en vrijwilligers die haar liefdevol hielpen tot ze op 15 april 1983 overleed.
Corrie stierf op haar 91e verjaardag. In de Joodse traditie wordt dit gezien als een bijzonder teken van Gods zegen voor uitzonderlijke mensen. Ze werd begraven in Fairhaven Memorial Park in Santa Ana, Californië. Op haar grafsteen staat een eenvoudige, maar krachtige boodschap: "Jesus is Victor" (Jezus is Overwinnaar).
Ondanks de ontberingen en gruwelijkheden die zij doorstond in concentratiekamp Ravensbrück, bleef Corrie onvermoeibaar haar missie volgen: het verspreiden van een krachtige boodschap van vergeving en hoop. Haar onwankelbare geloof en buitengewone veerkracht zijn tot op de dag van vandaag een bron van inspiratie voor velen – waaronder mijzelf.
Reactie plaatsen
Reacties